Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 04.djvu/26

 Stary w jednej chwili zmienił się do niepoznania. Stanowczość opuściła go; złagodniał, spokorniał i siadając na tapczanie, spytał z głupowatym uśmiechem:
 — Dasz wódki?... Zaraz dasz?...
 Ludwik, z wyrazem rozpaczy, schwycił się rękoma za głowę i szepnął:
 — Całe życie tak mi już zejdzie!...
 — Może masz wódkę przy sobie, w kieszeni?... Oj! ty zbytniku!...
 — Muszę ukrywać to biedne dziecko przed nim, jego przed sądem, nas wszystkich przed całym światem!... Boże mój, Boże! — szeptał syn.
 — Daj wódzi, daj, Ludwiczku!... — mruczał szalony starzec, przetrząsając kieszenie burki.
 — Czego tu ojciec szuka? — zapytał nagle Ludwik, budząc się z ponurych rozmyślań.
 — Wódzi, syneczku, wódzi!...
 — Nie mam przy sobie, ale zaraz przyniosę — odparł i wyszedł z izby.
 Stary tymczasem, siedząc na tapczanie, zacierał ręce, strzelał z palców i mruczał:
 — Będę pił wódeczkę... Uuu... wódeczkę!... dobra wódzia!... Ach!
 Człowiek ten stał już na tak niskim szczeblu zbydlęcenia, że stracił nawet prawo do wzgardy, a mimo to nie utracił jeszcze miłości syna.
 Po upływie kilkunastu minut Ludwik wrócił.
 — Przyniosłeś, synku?... — zapytał stary, wyciągając drżącą rękę.
 Ludwik wydobył małą flaszkę, do połowy napełnioną wódką, i z widocznem wahaniem rzekł:
 — Niechże ojciec powie, gdzie samowar?
 — Daj wódzi, daj!... — błagał stary, jakby nie słysząc jego pytania.