Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 04.djvu/34

 — Musiałem kupić frak, bo inaczej Towarzystwo Zachęty nie przyjęłoby na wystawę moich obrazów — odparł Lachowicz.
 — Z fraka wytłomaczył się! — wtrącił podsędek. — Ale co pan robisz na maskaradzie?
 — Studjuję koloryt, który najlepiej przypada do gustu naszej publiczności.
 Do rozmawiających przystąpił w tej chwili asesor.
 — Cóż, asesorze — zapytano go chórem — jakże idzie?... Upolowałeś co?...
 — Tu nawet złodzieje kieszonkowi nie porobią interesów! — odpowiedział zgryźliwy asesor. — Wszystkie intrygi kwalifikują się do sądu poprawczego, a całe zebranie pod ostatnim psem.
 — Za którego nawet podatku opłacać nie warto! — wtrącił aspirant na literata.
 — No, no! — przerwał lekarz — mówicie, że zebranie pod psem, a przypatrzcie się tej oto „białej damie“ — co za szyk!
 — Posągowa postać! — zauważył młody literat.
 — Rączka arystokratyczna: wąska i długa...
 — Jak tegoroczny karnawał — dorzucił asesor.
 — Ciekawym, kto to jest? — spytał podsędek.
 — Widocznie ktoś „z towarzystwa“ — objaśnił lekarz.
 — Ale dlaczego Sielski tak jej pilnuje?... Ma minę zazdrosnego męża, któremu żona przez garderobę na bal maskowy uciekła — odezwał się znowu podsędek.
 — Domyślam się!... — mruknął przez zęby Lachowicz.
 — Któż to?... kto?... — zapytano jednogłośnie.
 Do grupy zbliżył się djabeł w czerwonym kostjumie i w kapeluszu z rogami.
 — Co panowie chcecie wiedzieć?... — spytał przybyły.
 — Przepyszny egzemplarz djabła! — wykrzyknął rozweselony aplikant literacki. — Nie wiedziałem, że w piekle utyć można!...