Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 04.djvu/58

pelkę miłości. Na nieszczęście, w tej ważnej chwili czuł tylko ogromny kłopot i — nic więcej.
 Coś jednak trzeba było odpowiedzieć, lecz Sielski nie wiedział co. Wreszcie zły duch widać ulitował się nad nim i podszepnął mu frazes.
 — Nie rozumiem — wybełkotał bezmyślnie — dlaczego pani sprzeciwia się rozwodowi?...
 Leontyna oblała się ponsem.
 — Więc pan mi tak odpowiadasz?... — wykrzyknęła drżącemi ustami.
 Wybuch ten, niewiadomo z jakiej racji, ośmielił Sielskiego.
 — Sądzę — rzekł — że nam to tylko pozostaje...
 — Dość już! — zawołała. — Wiem wszystko!
 A potem mówiła dalej z nieopisaną ironją:
 — Postępujesz pan jak dobry chrześcijanin... Zgrzeszyłeś i pragniesz odpokutować, co jest bardzo pięknie... Daruj pan jednak, że pomagać mu w nawróceniu nie będę. Mąż, którego mam obecnie, znudził się mną dopiero po ślubie, pan — nieco wcześniej... Dziękuję za naukę!...
 Z temi słowy podniosła się, widocznie zamierzając wyjść. Ku upokorzeniu natury ludzkiej dodać musimy, że Sielski, dostrzegłszy ten ruch, swobodniej odetchnął. Czuł on, że w opinji Leontyny jest nieodwołalnie zgubionym, że nim wzgardziła, że go nienawidzi... Świadomość ta jednak kłopotała go mniej, aniżeli odwiedziny.
 W tej chwili osłupiał, ugodzony niespodzianym ciosem.
 Niezamknięte drzwi od sieni nagle otworzyły się, i stanął w nich Lachowicz.
 — Ha!... jestem zgubiona!... — krzyknęła Leontyna. — Cóżto za nikczemność!... — dodała.
 I upadła na krzesło, zalewając się łzami.
 — Przepraszam! — odezwał się z uśmiechem Lachowicz.