Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 04.djvu/61

cić dowcipy, bo mogą się ciebie nie doczekać... ci, którzy cię czekają.
 — Ho! ho! ho!... — roześmiał się impertynencko Lachowicz, siadając w kapeluszu na głowie. — Czy myślisz wydobyć z szuflady rewolwer i zmusić mnie do podpisania rewersu na pięćset rubli?...
 — Poznałeś tę damę, która była u mnie? — przerwał Sielski.
 — Szykowna!... palce lizać.
 — Jest to córka mego opiekuna.
 — Fiu! fiu!... Dobrze mu się wypłacasz za opiekę...
 — Przysięgłem, że nikt nie będzie wiedział o jej bytności u mnie.
 — Jabym zrobił to samo.
 — Tobie zaś przysięgam, że ona nie jest moją kochanką, i że wizyta jej zrobiła mi wiele przykrości — zakończył Sielski.
 — Gdybyś od tego zaczął naszą rozmowę, nie byłbym z was żartował — rzekł Lachowicz poważnie i zdjął kapelusz.
 — Ja nie dbam o twoje żarty!... — mówił z uniesieniem Jerzy. — Twoje żarty nie dosięgają mnie, ani jej...
 — Więc czego chcesz? — spytał, marszcząc brwi, Lachowicz.
 — Chcę, ażeby nie było plotek w mieście...
 — Z tem żądaniem musisz się chyba odwołać do Pana Boga, który plotkom żyć pozwala.
 — Bądź ostrożny! — upomniał go do najwyższego stopnia rozdrażniony Sielski.
 — Czyś oszalał?... — krzyknął nagle Lachowicz, zrywając się z krzesła. — Co znaczą twoje głupie pogróżki, komu je rzucasz, czego wreszcie chcesz ode mnie?
 — Chcę, ażebyś mi powiedział, za jaką cenę będziesz milczeć?...
 Lachowicz zatrząsł się.