Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 04.djvu/67

 Malarz zapalił lampę i z podziwieniem przypatrywał się oryginałowi.
 — Cóż pan tak patrzysz?... Ludzi pan nie widziałeś?... Ooo... aach!... — mówił przybyły, mężczyzna wysoki, siwiejący, z twarzą bladą, jakby nalaną i żółto-piwnemi oczyma.
 — Ludzi widywałem — odparł malarz — no, ale nie takich!...
 — Toś pan Lachowicz? — pytał sędzia konkursowy, patrząc na niego przez ramię i z pod oka.
 — A cóżeś pan myślał?... Czym nie podobny do siebie?... — odpowiedział Ludwik tym samym tonem i w takiej samej pozycji.
 — Ooo... aaa!... — ziewnął przybysz. — No, kiedy tak, to sobie siądę.
 — Bardzo proszę.
 — Lachowicz... widzę malarz... musi być ten sam... — mruczał przybyły. — Czy to pański jest „Ostatni dzień skazanego?“
 — Jeżeli ten, o którym ja myślę, to mój.
 — No ten, który dostał nagrodę.
 — Jakto?... mój obraz dostał nagrodę? — wykrzyknął Lachowicz.
 — Oooo... aaa!... — ziewnął gość, wspierając obie ręce na kolanach i tocząc oczyma po wiszących w pracowni obrazach.
 — Więc dostał... naprawdę?... — pytał malarz.
 — Powie panu o tem woźny... Ja nie przychodzę z wiadomościami, tylko chcę obraz kupić. Jakie jest pańskie żądanie?
 — Za co? za mój obraz nagrodzony? Cóżto za szczęście!...
 — Dam tysiąc rubli...
 — Daj pan, ile się panu podoba.
 — To dam tysiąc dwieście, bo mi się tyle podoba. Będziesz pan miał okrągłe dwa tysiące rubli.
 — Dwa tysiące rubli...