Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 04.djvu/90

dali za nią, a chory na katar żołądka protektor Ludwika, poznawszy się z nią, począł jej mówić „ty“ i całować w głowę.
 Odwiedzał ją dosyć często i rozmawiał niekiedy w następujący sposób:
 — Proszę cię... Czy nie mogłabyś wystąpić na środek pokoju i ukłonić mi się tak, jak umiesz?
 — Mogę się ukłonić nawet dwa razy, jeżeli to panu robi przyjemność.
 I mówiąc to, kłaniała się z nieporównanym wdziękiem.
 — Proszę cię... Czy ty wiesz, że jesteś ładna?...
 — Panienki w moim wieku nie powinny o tem wiedzieć; tak przynajmniej mówi pani Skulska.
 — Ty jednak wiesz?
 — Wiem, ale staram się nie rozmawiać o tem.
 Zbity z tropu oryginał robił się poważniejszym.
 — Jakże tam idą nauki? — mówił, ziewając.
 — Ludwiś pyta o to tylko moich nauczycieli.
 — A cóż oni mówią?
 — Oni mówią przy mnie: „Tak sobie!“ — ale panu możeby powiedzieli inaczej.
 Z ojcem swym Zosia nie spotykała się dotychczas. Na kawalerów nadskakujących jej patrzyła ze zdziwieniem.
 Jeden z nich, korzystając pewnego razu z nieobecności pani Skulskiej (w której domu mieszkała), zapytał ją:
 — Czy pani kocha kogo?
 — Naturalnie.
 — A czy wolno spytać... kogo też najlepiej?
 — Bardzo trudna odpowiedź! — odparła Zosia.
 Frant pochylił się na poręcz krzesła i patrząc na swoje świeże lapisowe rękawiczki, mówił:
 — Radziłbym postarać się o przewodnika w sprawach podobnych.
 — O takiego pana musi być chyba bardzo trudno! — odpowiedziała Zosia z minką budzącą otuchę.