Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 04.djvu/91

 — Gdzież tam! — wykrzyknął elegant — ja pierwszy jestem gotów...
 — Doprawdy?... Gotówby pan zostać moim przewodnikiem?...
 — W sprawach, które pani sama uzna za najdrażliwsze i największego wymagające zaufania...
 Zosia popatrzyła figlarnie, jak pensjonarka na swego pierwszego wielbiciela, a potem rzekła:
 — Jeżeli tak, to racz mię pan oświecić... gdzie mogłabym dostać tak ładnych rękawiczek?...
 Frant udał bardzo zadowolonego, ale odtąd już nie mówił z Zosią o miłości.
 Ludwik odwiedzał ją codzień. Pewnego dnia, gdy grała przy nim na fortepianie, on, słuchając, zwiesił głowę na piersi i siedział tak, głęboko zadumany.
 — Co teraz zagrać? — spytała.
 Ludwik nie ruszył się.
 Zosia pobiegła do niego, położyła mu rękę na ramieniu i zaglądając w oczy, szepnęła:
 — Ludwisiu!... co tobie?
 — Nic.
 — Możeś ty chory?
 — Nie.
 — A może ty się o mnie troszczysz?
 — O ciebie jestem spokojny — odparł, całując ją.
 — Więc o cóż ci chodzi? Wszyscy cię przecież kochają i szanują, masz pieniądze, jesteś sławny...
 — Moje dziecko! najwięcej powodów do smutku człowiek w sobie nosi.
 — W sobie?... Przecież i ja mam siebie, a jednak jestem szczęśliwa. Jeżeli człowiek może robić to, co chce, nie jest biedny, ludzie mu dobrze życzą, więc czegóż ma się martwić?
 — Wielu rzeczy nie rozumiesz, moja mała siostruniu!...
 — Ja już nie jestem mała, ja wszystko rozumiem!... Po-