Strona:PL Bolesław Prus - Szkice i obrazki 04.djvu/97

 — Jaka szkoda, że nie mamy kompletu do wista! — zauważył jegomość.
 — Wiesz pan co?... zagrajmy w pikietę! — krzyknął Rudolf.
 I usiedli do kart.
 Niebawem zbliżył się do grających przystojny brunet, mówiąc do męża Leontyny:
 — Rudziu! pani cię prosi.
 — Na honor nie mogę! Dopierośmy grę zaczęli... Ty mnie zastąp, Adasiu.
 — Jeżeli ja pana krępuję, zrzekam się praw moich — rzekł partner Rudolfa.
 — Nigdy! — odpowiedział Rudolf. — Żona śmiertelnie obraziłaby się na mnie, gdybym towarzystwo pańskie tak nagle opuścił.
 Młody brunet, uśmiechnąwszy się pod wąsem, wrócił do pani Leontyny z odpowiedzią jej męża. Lachowicz przez ciekawość poszedł za nim.
 Na kanapce, między kwiatami pod oknem, siedziała żona Rudolfa z owym brunetem, panem Adamem, żywą z nim prowadząc rozmowę. Lachowicz zbliżył się nieco ku tej stronie, co zobaczywszy kuzynek gospodarza, dwudziestoletni pachnący Arturek, szybko przybiegł do niego.
 — Pan pewnie mnie szuka? — spytał, poprawiając mankietów.
 — A tak! — odparł Lachowicz. — Cóż, byłeś pan dawno na polowaniu?
 — Jeszcze w jesieni, panie, polowałem na ptaszki i zabiłem bekasa z takim dziobem!...
 To mówiąc, naiwny młodzieniec odmierzył na palcu długość bekasowego dzioba.
 — Arturku! — zawołała niespokojnie gospodyni — czy mogę cię prosić?
 — Czy pozwoli mi pan na chwilę odejść do kuzynki?...