Strona:PL Bolesław Prus - To i owo.djvu/066

 — Niech zaczeka, nic pilnego!... Ja teraz nie mam czasu.
 I tak jeden za drugim biegną politycy jak wyścigowe konie, — bo kto się spóźni, ten może gazety nie dostać, oni zaś, nie mając swoich gazet, czytają je o tyle, o ile pocztmajster pozwoli.
 — Panie majorze dobrodzieju! — woła eks-radca do eksmajora — weź gazetę do domu, to przeczytamy razem!
 — Chodź radca na pocztę, bo mi przecież do domu nie dadzą.
 — Jakże mogę iść na pocztę, kiedym się z tym cymbałem pokłócił?
 — Ha! ja temu nie winien — odpowiada eks-major.
 A na poczcie?... Och! na poczcie, a raczej przed pocztą tłumy jakby na odpuście.
 — Panie naczelniku — wołają na pocztmistrza — daj „Gazetkę“ rybeńko, choćby „Kurjerka...“
 — Ależ panowie, gazet jeszcze niema!
 — Jakto niema, kiedy słyszeliśmy trąbkę?
 — To ekstrapoczta!
 — A... a... a!.. oh!... Bodaj cię piorun trząsł!... A nie słyszeliście tam co nowego?
 — Owszem — mówił pasażer — że Strassburg wzięli.
 — Bój się ran boskich!... to być nie może!... Przecież ten Ulryk...
 — Co tam Ulryk?... wzięli i basta!
 — No!... a cóż Macmachon na to wszystko?
 — Cóż Macmachon? to samo, co i inni, — dostał w .... i interes skończony!
 — A Bazajne?
 — To samo, co i inni!
 — Kirje elejson!... o Chryste!... No!... a gazety prędko przyjdą?
 — Niedługo!... niedługo!...
 Na tem się kończy gwarliwa rozprawa z naczelni-