Strona:PL Bolesław Prus - To i owo.djvu/067

kiem, tłum rozbija się na pojedyncze kupki, brodzące i radzące na błocie.
 — Aj! durnie, durnie te Francuzy — mówi eks-porucznik — ot mnieby tam... jaby im pokazał!...
 — Co ty tam kapitanie barłożysz!... znasz się na polityce jak kogut na ewangelji.
 — No! prawda, ale wojna to jedna rzecz, a polityka to druga rzecz. Na wojnie to tylko bij jego w łeb i ot co jest!
 — To też oni ich będą bili, będą... tylko cierpliwości!... ślepyby namacał, że chcą Niemców wciągnąć w głąb kraju jak gęsi w kojec, ażeby później karki im poskręcać!
 — No!... może to być — odpowiada eks-porucznik.
 — Chodź-no sędzia do mnie — mówi eks-major do sędziego — nim gazety przyjdą urżniemy partyjkę szachów i coś ci pokażę, tylko mi dasz wprzód słowo honoru, że zachowasz sekret.
 — Cóż to takiego, kochany majorze?
 — Zobaczysz sam, ale daj pierwej słowo!
 — Najświętsze słowo honoru, że nikomu nie powiem! — mówi sędzia, a eks-major, obejrzawszy się na wszystkie strony, wprowadza gościa do domu. Tam zamykają jedne drzwi na klucz, drugie na zasuwkę i stają naprzeciw pieca.
 — No!... a co, sędzio, jakże ci się mój pomysł podoba? — pyta eks-major gościa, wskazując na piec.
 — Nic nie widzę, majorze!... niech mnie Bóg skarze!...
 — Jakto nic nie widzisz, nie widzisz tych pudełek na piecu?
 — No widzę!... cóż to, więc taką masę zapałek pan kupiłeś? poco?
 — Ależ tam niema zapałek, to są puściuteńkie pudełka!... I jeszcze się pan niczego nie domyślasz?...
 — Niczego, jak pragnę zbawienia duszy!
 — Patrzże się, gapiu: w górnym rzędzie stoją same pudła szafirowe.
 — Aha!...