Strona:PL Bolesław Prus - To i owo.djvu/119

 PISARZ. Czy umarł rzeczywiście?
 STARUSZEK. Na suchoty, panie! niedawno wypuścili go z kozy, gdzie biedak pokutował za przerysowanie papierka rublowego.
 PISARZ. Więc miał talent? szkoda chłopca.
 STARUSZEK. Szkoda to tam niewielka, zawsze jednak lepiejby zrobił umierając wcześniej, bom miał z nim dużo zgryzoty!
 PISARZ. Żonaty? dzietny?...
 STARUSZEK. A niechże Bóg broni!
 PISARZ. Szkoda!... może choć rodziców zostawił?
 STARUSZEK. I to nie!
 PISARZ. Szkoda! najrzewniejsze ustępy będę musiał opuścić!
 STARUSZEK. No, pisz pan jakkolwiek, byle tylko tanio i byle wiedzieli, że umarł.
 PISARZ. Nazwisko i wiek?
 STARUSZEK. Longin Paliwoda, lat 23.
 PISARZ (pisze i czyta). „W dniu... pożegnał ten padół płaczu, w 23 wiośnie życia Longin Paliwoda, pełen nadziei artysta...“
 STARUSZEK. Fiu! fiu!...
 PISARZ. „Okrutna śmierć wydarła go z łona nieutulonego w żalu stryja...“
 STARUSZEK. To prawda!
 PISARZ (pisze i czyta). „Uspokój się, czcigodny starcze...“
 STARUSZEK. Naturalnie, żem się już uspokoił jak tylko umarł!
 PISARZ (czyta i pisze). „mamy bowiem nadzieję, że się niedługo połączycie!...“
 STARUSZEK. Niechże pana piorun trzaśnie za taki prognostyk!
 PISARZ. A czterowiersz na końcu dorobić?
 STARUSZEK. A czy się za to co płaci?