Strona:PL Bolesław Prus - To i owo.djvu/120

 PISARZ. Rozumie się!
 STARUSZEK. Eh! to się obejdzie! Oto są pieniądze (płaci i wychodzi).
 PISARZ. Bardzo proszę na drugi raz!...
 OBCY (wchodząc). Czy tu kantor?
 PISARZ. Tak jest panie, tu i tylko tu!
 OBCY. Szukam korzystnej roboty.
 PISARZ. A pieniądze są?
 OBCY. Mam trochę.
 PISARZ. To już skończone! Co pan umiesz?
 OBCY. Jakiś czas pracowałem w fabryce pudretów.
 PISARZ (przeglądając książkę). Hum, nie mam!... Ale przy jednej z ulic wakuje miejsce na cukiernią: możebyś pan cukiernią założył?
 OBCY. Taak! nie byłoby to złe, ale któż u mnie będzie kupował, kiedy nie mam znajomych, możeby coś innego?
 PISARZ. A jakże się pan nazywasz?
 OBCY. Nikolo Jalapa.
 PISARZ. Sądząc z nazwiska, to najlepiej wyszedłbyś pan na aptece, — no, ale jako Włoch, to możesz pan zrobić interes i na fabryce makaronu.
 OBCY. Mnie to najwięcej do gustu przypada, ale nie mam stosunków!
 PISARZ. Bagatela!... ja panu wyrobię stosunki.
 OBCY. Jakim sposobem?
 PISARZ. Naprzód, w imieniu jakiegoś emeryta lub obywatela z prowincji napiszę panu pochwałę.
 OBCY. Aha!
 PISARZ. Potem w imieniu jakiegoś makaroniarza zbesztam pana... albo zresztą zostawimy to pańskim kundmanom.
 OBCY. Tak, to będzie taniej...
 PISARZ. Potem w imieniu pańskiem odpowiem i tak dalej!
 OBCY. Rozumiem już! pan znasz się na tych rzeczach!
 PISARZ. Bagatela! nowinę mi powiedział!