Alfred de Musset, pisarz o szczupłej skali, ale jeden z najczystszej krwi poetów jacy istnieli kiedykolwiek, urodził się w Paryżu w r. 1810. Jako dwudziestoparoletni młodzieniec zyskuje rozgłos pierwszemi utworami poetyckiemi (Namouna, Mardoche, Rolla); w tej epoce (1832) poznaje znakomitą powieściopisarkę George Sand, do której miłość miała wywrzeć wpływ na całe jego życie i twórczość. Burzliwe rozstanie kochanków w Wenecji znajduje odbicie w autobiograficznej po części powieści Musseta Spowiedź dziecięcia wieku (1835). Utwór zaczęty z ogromnym rozmachem syntezą po-napoleońskiej epoki, ścieśnia się niebawem do historji sercowego zawodu bohatera. Musset znajduje sposób, aby w nim odmalować niezapomnianą kochankę pod dwiema postaciami, i apoteozując ją i obrzucając błotem. Z reminiscencyj tej miłości powstają również słynne Noce, prawdziwe perły poezji francuskiej. Pierwsze utwory Musseta cechował kapryśny wdzięk, który, korzystając ze swobód Romantyków, zachowuje wszelako zupełną od nich niezależność i unika ich maniery. Pomawiano Musseta o wpływ Byrona, nazywając go żartobliwie „panną Byron“; bronił się przeciw zarzutom naśladownictwa słynnem powiedzeniem: mon verre n’est pas grand, mais je bois dans mon verre[1]. Istotnie posiada on pewne połączenie żartu, fantazji i melancholji, które jest tylko jemu właściwe. Później, dojrzawszy pod wpływem cierpienia, Musset dobywa z siebie głębokie i szczere akcenty, stawiające go w rzędzie wielkich liryków.
Musset napisał szereg utworów scenicznych, których wszelako, zrażony niepowodzeniem pierwszej próby, nie przeznaczał do grania; dzięki temu, nieskrępowany żadną konwencją sceniczną, stworzył oryginalny teatr poetycki, który później, „odkryty“ szczęśliwie i wprowadzony na scenę, stanowi najszlachetniejszy, a może i naj-
- ↑ „Moja szklanka nie jest duża, ale piję z własnej szklanki“.
