trwalszy plon teatralnej literatury francuskiej w XIX w. Musset jest śpiewakiem miłości; ona podyktowała mu najpiękniejsze strofy, ona również tchnieniem swojem ożywia i ten Mussetowski teatr. Ogień młodości łączy się w nim z wytrawnem znawstwem gry uczuć i subtelną psychologją. To, co w komedjach Marivaux było misterną zabawą, tu, ogrzane płomieniem namiętności, staje się żywą prawdą serca. Najcelniejsze z tych sztuk, to Kaprysy Marjanny, Fantazjo, Świecznik, Nie igra się z miłością, Kaprys etc. Prócz tych uroczych komedyj, napisał Musset dramat z dziejów Florencji p. t. Lorenzaccio, o szeroko podmalowanem tle historycznem i śmiało ujętej postaci bohatera. Najbujniejsza twórczość Musseta przypada na lata jego młodości; przedwcześnie wyczerpany nałogiem pijaństwa, tworzył później coraz mniej; umiera w r. 1857.
Stanowisko Musseta w literaturze francuskiej przechodziło różne fazy: wielbiony za młodu, przesłoniony później bogatą i szumną produkcją Wiktora Hugo, znowuż pod koniec wieku XIX zdobył na nowo serce nowego pokolenia; zawsze zaś posiadał licznych czcicieli, którzy widzieli w nim najżywszy i najbardziej rasowy wyraz poezji francuskiej w swojej epoce.
Strona:PL Boy - Antologia literatury francuskiej.djvu/492
Ta strona została uwierzytelniona.
