Strona:PL Brete - Zwyciężony.pdf/43

i wesołego humoru i szczerości, z jaką się przyznawał do swoich błędów.
 Pani de Preymont uważała go jak drugiego syna i miała dla niego niewyczerpaną pobłażliwość, a Saverne, niemający blizkiej rodziny, uważał jej dom za swój własny. Był człowiekiem utalentowanym i utrzymanie miał dobre. Obdarzony talentem karykaturzysty i werwą żartobliwego pisarza, rysował i pisał naprzemian.
 — Opowiedz nam teraz — zaczęła pani de Preymont, gdy Saverne posilił się nieco, — jakie głupstwa popełniłeś od czasu, gdyśmy cię nie widzieli?
 Saverne, zajadający w tej chwili poziomki, zatrzymał się i zawołał z podziwieniem:
 — Żadnego, łaskawa pani. Doprawdy, ja sam jestem tem zdziwiony!
 — Zatem możemy ci powinszować poprawy. Cóż, nie myślisz o małżeństwie?
 Saverne westchnął i spojrzał na Marka.
 — Nie mówmy o tem lepiej — rzekł z powagą, niezwykłą u niego.
 Pani de Preymont spojrzała nań pytająco, ale Saverne siedział zamyślony, odłożyła więc badanie na później.
 — Chciałabym wyszukać dla ciebie rozsądnej żony — odezwała się wreszcie.
 — Och! aby nie zanadto poważnej — odpowiedział, odzyskując swobodę.
 — Nie lękaj się, dziś cnoty nie przybierają tak surowych pozorów.