I odtąd zaczął płynąć czas, — jak czas szkolny. Uczyłem się — ludzi.
Odrabiałem z Halą i Stasiem lekcye, słuchałem gawęd, starałem się żyć życiem moich państwa.
Przeszedłem z Halą odrę, ze Stasiem kuracyę zwichniętej ręki. Pokochałem ich. Rozumiałem tak dobrze, że wiedziałem zgóry, jak które kiedy postąpi. Uprzedzałem ich życzenia i nieraz oddawałem przysługi, których oczywiście nie domyślali się wcale. Ludzie są tak niedomyślni!
Z tem wszystkiem nie byłem szczęśliwy.
Było mi ciasno.
W wirze zajęć codziennych nie miałem coprawda czasu na rozmyślania, ale kiedy, wyjeżdżając na wakacye, państwo moi zostawiali mię samego, — ogarniała mię rozpacz.
Więc to ma być wszystko? Cztery ściany pokoju i nauka i zabawa codzienna. Dość już tego! Po cóż łudzono mię? Po co przepowiadano mi wielkość?
Pożerała mię żądza przygód i ciekawość świata.
Buntowałem się.
