Strona:PL Bronisława Ostrowska - Bohaterski miś.djvu/077

---

 Stali przy wozie gromadką, badając Griszkę.
 — Co wiozłeś?
 — Generalski tabor.
 — Skąd?
 — Ze Lwowa.
 — Ale? — odzywają się niedowierzające głosy.
 — Jej Bogu! — klnie się Griszka.
 — Ej, chłopcy! — mówi wesoły, rozkazujący głos, — a zajrzeć tam do jakiej skrzyni.
 Nasza skrzynia najbliższa i odbita. Ktoś odrywa do reszty deskę.
 — Uważajcie, obywatelu, bo nas wysadzicie w powietrze, — drwi jeden. — To bomby.
 — Wypchaj się motylami, to i bez bomby polecisz, nie bój się! — brzmi odpowiedź.
 Kochani! Kochani! Każde słowo głaszcze jak miód radością.
 Czyjaś ręka wsuwa się między serwety, ostrożnie — szuka, maca.
 Wydaję najradośniejszy powitalny pisk. Ręka cofa się gwałtownie.
 — Ki licho? — pyta zachłyśnięty zdumieniem głos:
 — Dziecko?
 — Co gadacie! Byłoby to żywe w tylachnej skrzyni! Zadusiłoby się.
 — Zaduszone nie piszczy.
 Racya jest oczywista. Nowa ręka ostrożniej jeszcze próbuje gruntu.
 Mimo lekkości dotknięcia piszczę z całej siły.