Strona:PL Bronisława Ostrowska - Bohaterski miś.djvu/082

 — Jużeście to spenetrowali!
 — Skrzynia rozbita, obywatelu kapitanie! — tłómaczy kapral.
 — A inne?
 — Nie przeszukane, obywatelu kapitanie.
 — Dawać je tu.
 W skrzyniach okazuje się paka map i papierów generała. Trzeba ją niezwłocznie odnieść do Komendanta.
 Kapitan zbiera się. Szczapa usłużnie zaofiarowywa się na ochotnika, nieść paczkę.
 Mrużąc oko w stronę kolegów, zabiera jedną ręką pakę, drugą mnie, i wędruje za kapitanem.
 Rozglądam się. Widzę teraz, że po tym świecie, który wydał mi się zrazu tak radosnym, — chodzi klęska.
 Co chwila strzały grzmią. Tu i ówdzie czernieją świeże zgliszcza. Nie mam czasu o nic ich pytać. Mijamy szybko.
 Gdzieniegdzie ziemia skopana, zryta. W dołach i rowach plączą się całe kupy pociętych, zardzewiałych drutów kolczastych. Mijamy.
 Jedna chata calsza od innych. Przed przyzbą gromadka oficerów.
 — Cześć!
 — Cześć!
 — Do Komendanta. Z raportem.
 Zameldowano. Wchodzimy.
 Łapy, potrząsane ruchem niosącego mię Szczapy, szykują postawę najsprężystszej służbistości.
 Ktoś siedzi przy oknie, pochylony nad rozłożoną mapą. Ma siwy gładki mundur.
 Obraca się. Spojrzał.
 Przygotowana sprężystość moja znika, jak sen. W łapach czuję omdlałość wzruszenia.
 Z pod gęstej smugi brwi patrzą w bladej twarzy siwe, sokole oczy. Idzie z nich moc skupiona, przenikliwa, jak stal. Cała postać zdaje mi się, jak klinga miecza.
 Kapitan salutuje. Składa raport.
 Szczapa stoi ze mną przy drzwiach, wpatrzony jak w tęczę — w Dziadka.