Strona:PL Bronisława Ostrowska - Bohaterski miś.djvu/083

 — Gdzie papiery? — pyta metaliczny, przeciągający nieco głos.
 — Szczapa! — woła kapitan.
 Szczapa krokiem żołnierskim podchodzi z papierami, nie wypuszczając ani na chwilę z ręki mnie.
 — A to-ż co? — pyta ten sam stalowy głos, tym razem o moją osobę.
 Wyprostowany służbiście Szczapa recytuje:
 — Melduję posłusznie, obywatelu Komendancie! Niedźwiedź. Zdobyczny.
 Uśmiech. Jaki niespodziewanie jasny, dziecięcy uśmiech. Rozjaśnił całą twarz. Oczy zrobiły się miękkie i dobre, dobre.
 Szczapa rozpromieniony robi na pięcie foremny zwrot i wychodzi, przyciskając mię czule do boku. Wtedy dopiero ośmielam się cicho, radośnie — westchnąć.
 Przed chatą jeden z oficerów zaczepia Szczapę. Ten prezentuje mię na żądanie, dodając z dumą, że sam Dziadek uśmiechnął się do mnie.
 Ale i bez tej zachęty wszystkie twarze rozweselają się, jak na urząd.
 Przechodzę z rąk do rąk.
 — Wcale zuchowaty niedźwiadek, — decyduje jeden z oficerów.
 — A wiecie, — mówi drugi, — w Paryżu to takie niedźwiadki przyczepiają do automobilów „na szczęście“. Co drugie auto w lasku bulońskim wiozło taką małpę na koźle.
 — Moda!
 — A może i nie moda. Człowiek zawsze szuka, co mu szczęście przyniesie. Francuzi święcie wierzą w mascotte’y.
 — To może i nam Miś przyniesie szczęście.
 — Trzebaby go na auto posadzić.
 — Idź najpierw fasować auta austryakom!
 — E, to i bez auta. Dać go na tabor, — niech jedzie.
 — Za porządny niedźwiadek na taborytę!
 — Dać go na wóz Dziadka! Niech szczęści.
 — Zgoda.