Strona:PL Bronisława Ostrowska - Bohaterski miś.djvu/130

 A więc wystarcza podnieść się trochę w górę, aby patrzeć na wojnę jak na zapasy mrówek?
 Ależ ja nie chcę! Nie chcę przeciw tamtym!
 — Baczność! — zgrzytnęły nagle wyprężone liny. Balon począł się kiwać kłopotliwie w silnie dmącym wietrze, zupełnie jak wielki, dobroduszny, zaniepokojony zwierz.
 — Co się stało? — pytałem.
 — Nic! nic! fałszywy alarm! — uspokoiła luneta.
 — Myślałem, że już leci — martwił się balon.
 — Czegóż na takiej wysokości jeszcze się bać można? — badałem zdumiony.
 — On napada z góry — wzdychał balon.
 Spadochron, przyczepiony do niezwykłego kroju spodni niemieckiego oficera, objaśnił mię wreszcie.
 — Balon boi się francuskich aeroplanów. Ciska taki bombę z góry i — krrach! — po wszystkiem!
 — A wtedy co? — pytałem zaniepokojony.
 — Od tego jestem ja, — odrzekł dumnie. — Wtedy się skacze z łódki, ja się rozwijam i znoszę gościa powoli na ziemię.
 — Bez szwanku? — badałem.
 — Bez. Tylko, że czasem niezupełnie tam, gdzie chce. Szczególniej, jeśli wiatr zły — jak dziś. Dziś nie radziłbym nikomu skakać. Znalazłby się u francuzów, jak dwa a dwa cztery.
 Zrodziła się we mnie nagła, szalona myśl. A gdyby tak... Mam swoją mapę na plecach...
 Wytężałem uszy, czy nie usłyszę nadlatującego terkotu. — Nie.
 Ale cóż z tego? Czyliż nie mogę sam?
 Mój posiadacz pochyla się właśnie po coś. Wziął mnie w rękę, opiera o baryerkę. Chce rozwinąć mapę.
 Kichnął.
 Korzystam z tego, by całą energią wysunąć mu się nagle z ręki.
 Chce mnie schwycić.
 Oho! Akurat! Bez przytomności skaczę w dół.
 Zaczepiam się o baryerkę, która chce mnie złapać. Nie