Życzenie wiernego przyjaciela spełniło się rychło.
Oto jadę, zamknięty w podręcznej torbie Stasia, razem z dokumentami, notatnikiem i najkonieczniejszemi drobiazgami.
Wracamy do niepodległej Polski.
Stałbym u szczytu szczęścia, gdyby nie jedyna zgryzota:
Razem prawie z tak upragnionym listem od Hali i pani Niedźwiedzkiej, że są u siebie w domu, nadeszła wieść o zajęciu Lwowa przez Ukraińców i o bohaterskiej obronie miasta.
Szczęściem Staś, będący obecnie na służbie u świeżo przybyłego do Francyi generała Hallera, został przydzielony do misyi sprzymierzeńczej, wyjeżdżającej do Polski wraz z jej wielkim wobec świata obrońcą.
Wyjątkowe okoliczności umożliwiły również panu Niedźwiedzkiemu przyłączenie się do jadących, tak, że wszyscy razem wyruszyliśmy do kraju.
Nigdy nie odżałuję, że jedyną podróż moją okrętem odbyłem w skórzanej torbie, która tylko z grzeczności udzielała mi skąpych objaśnień.
Jechałem okrętem — i nie widziałem morza! Jechałem do wolnej Polski — i nie widziałem Gdańska!
Czułem się głęboko pokrzywdzonym.
Dopiero w Poznaniu, na oknie Bazaru, wyjęty z mego podróżnego więzienia, popatrzyłem swobodnie na świat.
