Strona:PL Bronte - Villette.djvu/38

piąstkę, która wymierzyła mu zapłatę w drobnej monecie, nie podobnej bynajmniej do pocałunku.
 Graham — na swój sposób nie ustępując przebiegłością małej towarzyszce zabaw — odskoczył mocno skonfundowany na pozór, i rzucił się na kanapę, tuląc głowę do poduszki, jak gdyby w przystępie gwałtownego bólu. Polly, zdumiona jego milczeniem, zerknęła na niego ukradkiem. Twarz chłopca i ręce ukryte były w dłoniach. Zaniepokojona, odwróciła się w jego stronę, nie schodząc jednak z kolan ojca, i wpatrywała się z niepokojem w swojego przeciwnika. Graham jęknął.
 — Ojczulku, co mu się stało? — szepnęła.
 — Sama go lepiej zapytaj, Polly.
 — Czy uderzyłam go tak mocno? (Powtórny jęk).
 — Sądząc z jego jęków, należałoby przypuścić, że bardzo mocno — odparł pan Home.
 — Mamo — jęknął Graham słabym głosem — myślę, że należy chyba posłać po doktora. O! Moje oko! (ponowna cisza, zakłócona tylko jękami Grahama).
 — Co będzie jeżeli oślepnę?! — zawołał.
 Krzywdzicielka jego nie była w stanie znieść podobnej myśli.
 — Proszę mi pokazać oko; nie chciałam trafić w nie, tylko w usta. Nie przypuszczałam, że uderzyłam tak bardzo mocno.
 Odpowiedzią było milczenie. Twarzyczka jej zaczęła drgać.
 — Tak mi przykro! Tak mi przykro!...
 Wzruszenie znalazło ujście w łkaniu.
 — Dość już dręczenia dziecka! — oburzyła się pani Bretton.
 — To tylko żarty, moja pieszczotko — zawołał pan Home.
 W tej chwili Graham podniósł się nagłym skokiem, raz jeszcze porwał ją wysoko w górę, a ona powtórnie ukarała go i, targając go za lwią czuprynę, obsypywała go gradem wyzwisk:
 — Ty najniegodziwszy, najgorszy, niejniegrzeczniej-

28