Strona:PL Bronte - Villette.djvu/431

sadząć je w starannie uprawionym nawozem gruncie. Uczucie szczęścia jest glorią, której promienność zsyłają na nas niebiosa. Jest rosą boską, która spada na duszę człowieka w słoneczne poranki letnie z szkarłatnego kwiecia i złocistych owoców raju.
 — Starać się być szczęśliwą — powtórzyłam za całą odpowiedź. — A czy pan stara się być szczęśliwym?... Jak to pan robi?
 — Jestem pogodny z natury, a przeciwności losu nie potrafiły mnie nigdy zmóc. Wszelkie niepowodzenia wywoływały u matki mojej i u mnie samego gniewny pomruk jedynie; nie dawaliśmy się im jednak, a nawet drwiliśmy z nich, czym stropione, omijały nas i szły dalej.
 — Nie widzę w tym jednak żadnego starania się o szczęście, żadnego hodowania go.
 — Nie pozwalam sobie ulegać melancholijnym nastrojom.
 — Z powodu Ginevry Fanshave, prawda?
 — Owszem: widziałam pana ulegającego im.
 — Czy nie czuł się pan chwilami nieszczęśliwym z jej winy?
 — Głupstwo! Nonsens! Widzi pani, że wyleczyłem się już z tego.
 O ile śmiejące się oczy, twarz tchnąca promiennym zadowoleniem i zdrową energią, miały świadczyć o jego uleczeniu, był w istocie uleczony, i to całkowicie.
 — Tak, nie wygląda pan na mocno strapionego, ani nawet na wyraźnie nieusposobionego — przyznałam.
 — A dlaczegóżby i pani także, Lucy, nie miała wyglądać tak i czuć się tak samo jak ja? — odważną, energiczną, gotową stawić czoło wszystkim mniszkom i wszystkim flirtom w całym chrześcijaństwie? Zapłaciłbym złotem, za możność widzenia pani drwiącej ze wszystkiego. Niech pani spróbuje tej sztuki.
 — A gdybym tak sprowadziła panu teraz pannę Fanshave?
 — Zapewniam panią, droga Lucy, że nie poruszyłoby

43