Strona:PL Browning - Pippa.djvu/28

 Aż do południa; widziałem to, rankiem
 Biegnąc tu dotąd przez pola. Dziewuchy
 Wiejskie gdakały, piorąc suknie w rzece,
 Parobcy siwe popędzali woły,
 A dom wasz milczał, nie otwierał oczu —
 I sprawiedliwie: tak się tu krzątałaś,
 Jak tam Przyroda. Spojrzałem do góry:
 Surowe, białe z drzewa okienice,
 Rdzawe, żelazne zasuwy, milczące,
 Jak śmierć, oślepłe w tym potoku światła.
 Pamiętam — chłopi się śmiali, mówiący:
 „Stary mąż z młodą śpi zoną“... Tak, dom ten,
 To krzesło, okno to — to wszystko jego!
OTTIMA. A! jasne rano!... Spojrzyj: Święty Marek!
 Ten ciemny pasek to dzwonnica!... Tutaj
 Leży Wiczenca... Tam Padwa! Ten błękit
 Dość jest głęboki! Patrz poprzez me ramię,
 Idź za mym palcem!
SEBALD.  Rano! Mnie się widzi
 Noc to ze słońcem! Gdzież rosa? gdzie świeżość?
 Ten kwiat złamany, który wczoraj wieczór
 Złamałem, wchodząc przez okno, dotychczas
 Wisi, jak wisiał; tu, na tej poręczy,
 Ślad mego łokcia — w kurzu...
OTTIMA.  Zamknij, proszę
 Te okienice!