Strona:PL Browning - Pippa.djvu/34

OTTIMA.  Patrz!

SEBALD.  Skończę!... Myślisz, ze się boję
 Nagich słów prawdy? Wszystko, cośmy razem
 Tutaj mówili, łatwo da się znosić!
 Wina ma swoją zapłatę! Zuchwałym
 Być i szczęśliwym! Cóż warta poza tem
 Młodość? Niech starość opłakuje grzeszne,
 W szalonym wirze przepędzone lata!
 Lecz myśmy żyli, grzech to był godziwy.
 Lecz jeść chleb Luki, nosić jego suknie,
 Czuć, jak wypycha jego grosz mą kieszeń —
 Czy są powieści, gdzieby kochankowie
 Taką szli drogą? Umierałem z głodu,
 Kiedym tu przyszedł uczyć się muzyki,
 Gdyś mi te kwiaty zerwała! — —

OTTIMA.  O biedny
Mój przyjacielu!

SEBALD.   Ni mniej, ani więcej —
 On dał mi życie. Cóż, iżby o zdradę
 Mógł mnie posądzać i grozić? — czyż nie był
 W prawie? Czyż możnaby się dziwić? Siedział
 Z nami przy stole spokojny — musiałaś
 Tak się nachylić, iżby się ze sobą
 Spotkały nasze twarze? Cóż innego
 Miał on uczynić, niż wyciąć policzek?