Strona:PL Browning - Pippa.djvu/37

SEBALD. Ach! jaka burza!

OTTIMA.  W głębi lasu
 Tak leżeliśmy oboje — pamiętasz?...
 Nad nami burza biegła, jakby kogoś
 Poszukiwała; od czasu do czasu
 Biały, płomienny pocisk wskroś przecinał
 Ciemny dach pinij, paląc się to tutaj,
 To tam, jak gdyby bronią swą ognistą
 Zadawał razy albo je odbijał
 Jakiś posłaniec boży, współczujący
 Twojej i mojej winie; potem straszny
 Huczał nad nami grzmot, ni ogrom morza — —

SEBALD. Tak — —

OTTIMA.  Ja na ciebie rzuciłam się wtedy
 I z ręką w ręku, z ustami na uściech,
 Włos rozpuściłam, aby zakryć ciebie,
 Ciebie, Sebaldzie — —

SEBALD.  Ach! Ottimo, ciszej!...

OTTIMA. Gdyśmy leżeli tam — — —

SEBALD.  Nie tak namiętnie!
 Kochaj mnie, przebacz; nie bierz słów do serca!
 Twój oddech gorszy od wina — Oddychaj
 Ciszej, mów ciszej! Nie kładź się tak na mnie!