Strona:PL Browning - Pippa.djvu/40

 Jak utraciła swe wdzięki! A przecież
 Ongi to były wdzięki niezwyczajne!
 Zbladłe policzki zwisają bez ładu,
 Rysów nie łączy razem żaden zamiar,
 Tylko te bruzdy na czole i zwiędłość
 Brody na swojem są miejscu. Tak, nawet
 Włos ten, co Zycie zdał się mieć szczególne.
 Spada dziś przędzą umarłą!

OTTIMA.  Mów do mnie,
 Nie o mnie!

SEBALD.  Wielkie, okrągłe to lico,
 Co w swym spokoju rozkosznym nie było
 Snać do zniszczenia, jakżeś jest zniszczone!

OTTIMA. Do mnie, nie o mnie! Niewdzięczny oszuście!
 Nikczemny tchórzu! Niewdzięczność twa gorsza
 Ponadewszystko! Żebrak! mój służalec —
 Fałsz pełzający! Mnie rzucać! Mnie zdradzać!
 Znam cię, ty fałszu, co chodzisz, jesz, pijesz! — —

SEBALD. Te chorobliwe, zielonawe plecy —
 Czym ja nie widział, że krwi pozbawione?

OTTIMA. Więc nienawidzisz mnie? Co? nienawidzisz?

SEBALD. Boże! Pomyśleć, że się ten ohydny
 Zamiar jej udał, że mnie okiełzała