Strona:PL Browning - Pippa.djvu/41

 Powabem grzechu, zawładła nademną,
 Że nad niewinność możniejszą być mogła
 Potęga zbrodni! Naprawił znów wszystko
 Głos tej dziewczyny z ludu! Stracon jestem,
 Lecz wiem, co lepsze, co wybrać bez trwogi —
 Błąd czy też cnotę, czystość czy rozpustę,
 Kłam czy naturę. Widzę, com uczynił,
 Widzę to jasno! Dumny-m z tych katuszy —
 Świat niech ten krzepi swą wiarę! Cokolwiek
 Złegom uczynił, płaczę za swe czyny!
 Przeklinam ciebie, nienawidzę ciebie,
 Tak, nienawidzę! Niebo śle swą łaskę!

OTTIMA. Mnie, mnie, Sebaldzie! zabij mnie, nie siebie!
 Jam winna zbrodni! Zabij mnie, a potem
 Siebie — lecz wprzódy, słuchaj, słuchaj! Dawno
 Chciałam się zabić — czekaj, ty! Na piersi
 Połóż się mojej, o, nie jak na piersi —
 Nie kochaj przez to mnie więcej, żeś spoczął
 Na mojem sercu! Śmierć! — Śmierć nam obojgu!

SEBALD. Jakby zatopion był mój mózg, zatopion — —
 Czuję, że we mnie, w szalonych odstępach
 Jakieś straszliwe opadają męty!
 Ni groźne wody, co się oberwały,
 Aby wypełnić jakąś otchłań straszną —
 Wiry czarnego, płomiennego morza.

OTTIMA. Nie mnie, o Boże! — jemu bądź miłościw!