Hinda, córka Emira, najpiękniejsza z dziewic Jemenu, uposażona wszystkiemi skarbami ciała i duszy,
»....Emir’s blooming child,
All truth and tenderness and grace«.
(III, 284).
tak niewinnego serca, że na widok jej uciekł by występek, uczuwa gorącą miłość ku perskiemu młodzieńcowi Hafedowi.
»Yet fill’d with all youth’s sweet desires,
Mingling the meek and vestal fires
Of other worlds with all the bliss,
The fond, weak tenderness of this«.
(III, 286).
Hinda kocha Hafeda, jakkolwiek nie wie, kogo kocha,
»She loves — but knows not whom she loves,
Nor what his race, nor whence he came«.
(III, 289).
jej wystarcza, że jest szlachetny, mężny i dzielny, bo
»His only talisman, the sword,
His only spell-word, Liberty«.
(III, 302).
Hafed odpłaca gorącą wzajemnością kochance, ale dusza jego związana nieuchronnem przeznaczeniem, los ustalony na zawsze, on przysiągł poświęcić życie obronie ojczyzny i zemście na Arabach — a Hinda jest dziecięciem Jemenu.
Jak u Mickiewicza Konrad opuszcza Aldonę, bo »serca ich zbliżone miłością, rozrywa nienawiść narodów«, tak i Hafed rozstaje się z swą kochanką, żegna ją świadomy strasznego fatum bolesnemi słowami:
»But no — ’t is fix’d — my awful doom
Is fix’d on this side ef the tomb
