Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/10

 — Usiądź na mojem miejscu, zmienię cię trochę przy wiosłach — rzekł do córki.
 — Nie, nie, nie mogę doprawdy... byłabym za blisko tego...
 Nie dokończyła, ale ojciec jej wiedział, o czem mówi. Nie chciała widzieć przedmiotu, który wlókł się za czółnem, holowany na powrozie.
 — Cóż ci to szkodzi? — rzekł do niej, powracając do steru.
 — Nie szkodzi mi nic, tylko nie mogę; to silniejsze odemnie.
 — Patrzcie! obrzydła ci, jak widzę, nasza rzeka.
 — Nie lubię jej.
 — A przecież rzeka cię karmi... Daje ci jeść, pić.
 Dziewczyna przestała na chwilę wiosłować i zdawała się być bliską omdlenia.
 — Jak możesz być tak niewdzięczna. Rzeka była ci karmicielką. Kto ci dawał węgle, które rozgrzewały cię, gdy byłaś mała? — rzeka. Skąd się wziął koszyk, który ci służył za kołyskę i drzewo, z którego wystrugałem do niej bieguny?... rzeka je wyrzuciła.
 Na te słowa twarz Lizy wypogodziła się, podniosła rękę do ust i przesłała ojcu pocałunek, poczem zabrała się znów do wiosłowania.
 Wtedy właśnie wynurzyło się z ciemności drugie czółno, bardzo podobne do pierwszego, tylko w cokolwiek lepszym stanie. W czółnie tym siedział człowiek, którego kose oczy świeciły w mroku.
 — Powiodło ci się znów, Gafferze — rzekł ko-