Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/107

płaszczenia się przed wielkimi tego świata? Następnie pszczoły robią miód, dużo miodu, daleko więcej, niż potrzebują. Pytam, poco? Miód jest z pewnością bardzo smaczny, zwłaszcza przy śniadaniu, ale cóż z tego pszczołom. — To też stawianie na piedestale cnót pszczoły, jest mistyfikacyą, chyba, że stosunki, panujące w ulu, uważać trzeba jako satyrę naszych dworów. — No! ale to wszystko nie przeszkadza mi mieć dla pana najgłębszy szacunek, panie Boffen.
 — Dziękuję panu i żegnam.
 Mister Boffen wyszedł pod przykrem wrażeniem. Oprócz bolesnych wspomnień, jakie wskrzesiła w nim rozmowa o Johnie Harmen, widział przed sobą rozmaite nieprzewidziane wątpliwości. Idąc, pogrążony w myślach, czuł wszakże, że ktoś stąpa za nim krok w krok. Odwrócił się nagle i ujrzał przed sobą dżentelmena bardzo przyzwoitej powierzchowności, który mu się pilnie przypatrywał.
 — Czem mogę panu służyć — zapytał go bez wahania.
 — Wybacz pan, panie Boffen.
 — To pan wiesz, jak ja się nazywam? A czy ja pana znam?
 — Nie panie, jestem zbyt nieznaczącą osobistością, podczas kiedy pański majątek i niezwykły sposób, w jaki go pan odziedziczyłeś...
 — Wiem, wiem, mówią o tem w całem mieście,
 — Słowem, pokazano mi pana.
 — A pan przekonałeś się, że niema na co patrzeć, bo ja nie jestem ładny do patrzenia. Ale