Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/119

 — Pan i pani Boffen, chcą tu wejść — mruknął gniewliwie stangret.
 — Co mówicie? — spytała wyniośle miss Lawinia.
 — Mówię, że pan i pani Boffen chcą tu wejść — ryknął właściciel głowy w kształcie młotka,
 Wtedy panna Lawinia przebiegła chyżo, jak sarenka przez dziedziniec, wbiegła na schody i powróciła po chwili, niosąc klucz od furtki.
 — Raczcie państwo wejść, służba się rozbiegła, muszę więc sama otworzyć.
 Goście weszli i szli za panienką aż do małej sionki schodowej, gdzie ujrzeli nad sobą trzy pary nóg — na schodach, gdy reszta korpusów gubiła się w ciemnych czeluściach.
 Nogi te należały do pani Wilfer, Belli i Jerzego Simpson, którzy stali wszyscy troje na podsłuchach.
 — Czy mam przyjemność mówić z panem i panią Boffen? — rzekła bardzo głośno Lawinia, chcąc ostrzedz tamtych.
 Na dźwięk tego nazwiska, podsłuchujące stony, okazały żywe wzruszenie.
 — Tak jest — odpowiedział pan Boffen — przyszliśmy tu, ja i pani Boffen.
 — W takim razie zechciejcie państwo zejść do salonu na dole, a ja pójdę uprzedzić Ma.
 Trzy pary nóg zrejterowały z pośpiechem. Goście zaś skierowali się do sutereny, służącej razem za kuchnię i jadalnię.
 Po kwadransie samotności państwo Boffen ujrzeli wchodzącą panią Wilfer w stroju odświęt-