Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/143

tak, że twarz jego zdawała się tonąć w gęstwinie żółtej trawy.
 — Nic nadzwyczajnego, — odrzuciła wyniośle Sofronia, nie przestając iść szybko.
 — Powiedziałaś nieuczciwość.
 — A gdyby nawet.
 — Tu niema gdyby... powiedziałaś to na pewno.
 — Przypuśćmy, że powiedziałam... i cóż dalej.
 — Czy śmiałabyś powtórzyć mi to prosto w oczy?
 — Tak, — odparła Sofronia, zatrzymując się i obrzucając swego małżonka pogardliwem spojrzeniem. — A teraz ja z kolei spytam, czy śmiałbyś rzucić mi w oczy coś podobnego?
 — Nie zrobiłem tego.
 Była to prawda. Wobec tego Sofronia uciekła się do zwykłego wybiegu kobiecego.
 — Mało mnie to obchodzi, co pan zrobił, a czego pan nie zrobił — rzekła wyniośle.
 — Masz szczególny sposób dyskutowania.
 — Dawałeś mi do zrozumienia, że posiadasz majątek, — wybuchnęła Sofronia.
 — Nigdy tego nie robiłem.
 — W takim razie pozory mnie zwiodły.
 — A ty, czy nie starałaś się wzbudzić we mnie przekonania, że jesteś bogata?
 — To nieprawda.
 — W takim razie i mnie pozory zwiodły.
 — Czy to moja wina, że, będąc awanturni-