Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/168

ce, z których podnosić się zdawały wydłużone cienie,
 — Rzekłby kto, — szepnął — że duchy umarłych wybrały się na spacer, a zabłąkawszy się pukają do naszych okien, by nas zapytać o drogę.
 Wygłosiwszy to zdanie, Eugeniusz powracał do swego fotelu, lecz zatrzymał się w pół drogi.
 — Patrz tylko — rzekł do Mortimera — zdaje mi się, że naprawdę wywołałem upiora.
 Lightwood odwrócił głowę i dojrzał przy drzwiach coś podobnego do człowieka.
 — Za pozwoleniem! — odezwał się ochrypły głos. — Czy jeden z panów jest adwokatem i nazywa się Lightwood?
 — Należy pukać — rzucił szorstko Mortimer.
 — Za pozwoleniem panów, drzwi były otwarte.
 — Czego tu chcecie?
 — Za pozwoleniem — powtórzył ochrypły głos — czy jeden z panów jest adwokatem i nazywa się Lightwood?
 — Tak — odparł Mortimer.
 — To dobrze — odparł ochrypły głos, zamykając drzwi. — Przyszedłem tu w interesie do pana adwokata.
 Lightwood zapalił świecę i zobaczył przy drzwiach podejrzane indywiduum, miętoszące w ręku zatłuszczoną czapkę, niegdyś futrzaną, dziś wytartą do skóry i przypominającą raczej butwiejące szczątki zdechłego kota lub psa.
 — O co idzie? — spytał Mortimer.