Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/198

 — Nie wypuścił ich dotąd, widzicie panowie.
 — Cóż pan zrobi z nim teraz? — spytał Morlimer.
 — Gdyby pan zechciał zostać chwilkę przy nim, powrócę tu zaraz z moimi agentami.
 Mortimer zgodził się na to i zaraz po odejściu inspektora, odwrócił sę odruchowo, szukając oczyma Eugeniusza. Chciał zrobić jakąś uwagę o przykrej misyi, jaka im przypadła w udziale, ale przyjaciel jego znikł bez śladu.
 — Eugeniuszu! — zawołał jeszcze za nim, zamiast niego wszakże powrócił tylko pan inspektor ze swymi ludźmi.
 — Nie widziałeś pan mego towarzysza? — zapytał Mortimer.
 — Nie, nie widziałem go, bardzo oryginalny młodzieniec, dowcipny i poważny zarazem,
 — Wolałbym, żeby jego dowcip objawił się dziś w trochę innej formie, — mruknął Mortimer, zły na przyjaciela za tak nagłą dezercyę,
 On sam musiał tu jeszcze zostać i wziąć udział w spisaniu protokułu. Senny był i upadał ze znużenia, to też dwoiło mu się prawie w oczach i zdawał sobie sprawę, przez pół tylko z tego, co robił sam i inni obok niego.
 Po usunięciu zwłok udali się wraz z inspektorem do najbliższej szynkowni, nie dorównywającej bynajmniej „Sześciu tragarzom”.
 Pan inspektor zawował Riderhooda i, obdarzywszy go porcyą grogu z funduszów publicznych, oświadczył mu surowo, że będzie miał oko na nie-