Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/256

 — Sekretarz? cóż to takiego sekretarz — spytała impertynencko kapryśna miss.
 — To, to nic wcale — odparł Rokesmith tymże samym, co ona tonem.
 Bella posłała mu ukradkowe spojrzenie, świadczące o tem, że nie spodziewała się podobnej odpowiedzi.
 — I pan tam będzie ciągle siedział? — pytała z grymaśnym dąsem.
 — Ciągle nie, ale bardzo często.
 — Ach Boże! to dopiero przyjemność...
 — Niech się pani uspokoi, miss Bello, stanowiska nasze w tym domu będą tak różne. Ja będę zajętym interesami, pani przyjemnościami. Ja będę musiał pracować na życie, pani się będzie bawić i podobać.
 — Podobać? Nie rozumiem pana.
 — Skoro ujrzałem panią po raz pierwszy — mówił Rokesmith, nie zważając na ostatni wykrzyknik Belli — chodziła pani w żałobie. Nie znałem wówczas powodu tej różnicy pomiędzy panią a resztą jej rodziny, spodziewam się, że nie jestem niedyskretnym, wspominając o tem.
 — Wcale nie — odrzekła Bella, wzruszając ramionami. — Więc teraz znasz pan już ten powód.
 W duszy zaś pomyślała: „Mówiłam im odrazu, że ta głupia żałoba wystawi mnie na pośmiewisko“.
 — Odkąd zajmuję się interesami pana Boffen, zrozumiałem po kim pani nosi żałobę, Nie poniosła pani ostatecznie zbyt ciężkiej straty. Nie mówię oczywiście o majątku, lecz o tym obcym