Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/294

 — On we własnej osobie — odparł młody człowiek.
 — W takim razie niech będzie tak uprzejmy i raczy wejść.
 — Nie jestem wcale uprzejmy, ale wejdę.
 Rzekłszy to, Eugeniusz uścisnął ręce obu dziewczętom i stanął obok Lizy, opierając się plecami o drzwi.
 — Błąkałem się bez celu — rzekł, wyjmując papierosa z ust — no i zaszedłem tu powiedzieć paniom dobry wieczór.
 Liza milczała.
 — Brat panią odwiedził? — spytał jej.
 — Tak — odparła trochę zmieszana.
 — Proszę! więc raczył, jakże to uprzejmie z jego strony. A kto to z nim był?
 — Kierownik szkoły, w której się uczy mój brat,
 — Tak? domyśliłem się tego.
 Liza starała się być swobodna, ale nie trudno było odgadnąć, jak silne wzruszenie kryje się pod tym pozornym spokojem.
 Eugeniusz zachowywał się ze zwykłą swą niedbałą opieszałością, a tylko gdy Liza spuściła oczy, patrzył na nią ze skupioną uwagą, jakiej nie obudziła w nim dotąd żadna inna osoba.
 — Nie dowiedziałem się nic nowego — rzekł po chwili — a tylko chciałem powiedzieć pani, że mam zawsze oko na Riderharda, jak to pani przyrzekłem.
 — Wierzę panu.
 — Źle pani robi, bo mnie nie trzeba nigdy wierzy.