Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/339

na spostrzegła go, podniósłszy oczy. Wtedy ten dżentlmen podniósł do ust pukiel włosów swej małżonki, a następnie przesłał od ust pocałunek Georgianie.
 — Co ja słyszę? — rzekł. — Mówi się tu o nienawiści i o mężach.
 — Widzisz, jak to źle słuchać pod drzwiami. A czy dawno tu jesteś?
 — Wszedłem dopiero co.
 — W takim razie szkoda, żeś się spóźnił, bo usłyszałbyś pochwały, jakie oddawała ci Georgiana.
 — Nie wiem, czy to były pochwały — rzekła młoda osoba z widocznem wzruszeniem — mówiłam tylko, że pan jest taki oddany mojej przyjaciółce.
 W odpowiedzi na to, Alfred ucałował rękę żony, która odwzajemniła mu się, całując jego dewizkę od zegarka.
 — Mam nadzieję, że to nie mnie chciano znienawidzieć i zamordować — mówił Alfred.
 — Spytaj o to Georgiany.
 — Ależ ja nie mówiłam o nikim, — Jeśli ci mam prawdę powiedzieć, mój najmilszy — rzekła Sofronia — to Georgiana wyrażała się w ten sposób o przyszłym konkurencie do swej ręki.
 — Naprawdę? — spytał poważnie Alfred.
 — Sądzę, mój drogi, że Georgiana nie mówiła tego seryo, powtarzam ci jednak wiernie jej słowa.
 — Dziwny zbieg okoliczności, bo właśnie sze-