Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/347

stanowili wprowadzić przemocą na scenę ociągającego się Amora.
 Alfred zaczął przekomarzać się żartobliwie ze swą małżonką z powodu koloru jej sukni, który mu się jakoby nie podobał.
 — Co mówisz, Alfredzie? — broniła się pani Lammie — suknia, która ma taki delikatny różowy ton? Biorę wreszcie za sędziego pana Fledgeby.
 — A ja Georgianę.
 — Georgiano, kochanie, proszę cię, nie przechodź do wrogiego mi obozu.
 — A pan, panie Fledgeby?
 — Ta suknia jest różowa — zaopiniował małomówny młodzieniec.
 — A widzisz! — rzekła do męża pani Lammie.
 Czar zdobył się wówczas na twierdzenie, że róża jest królową kwiatów.
 — Bajeczny pomysł, mój drogi Fledgeby — pochwalił go Alfred.
 Wówczas Czar wygłosił jeszcze mniemanie, że gusta bywają rozmaite.
 — Och, panie Fledgeby! — zawołała z wyrzutem Sofronia. — Więc pan mnie zdradzasz, zdradzasz moją biedną, różową suknię na korzyść niebieskiej. A ty, Georgiano?
 — Georgiana twierdzi, — podchwycił szybko Alfred — że podziwia cię w każdej sukni. To też nie jej to jest wina, że pan Fledgeby przekłada nad wszystko kolor niebieski, który jest jej kolorem.
 Georgiana miała dnia tego niebieską suknię.
 — Prosta rzecz — pospieszyła dodać Sofro-