Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/378

— Ale ja nie jestem dzieckiem i przyzwyczajony jestem, aby mię słuchano, gdy mówię.
 — Jako nauczyciel, zapewne.
 — Czy pan sobie wyobrażasz, że ponieważ spełniam uczciwie obowiązki swego stanu, nie mam już żadnych uczuć ludzkich?
 — Myślę tylko, że pan jesteś za popędliwy na kierownika szkoły.
 — Nie jestem takim wobec moich uczniów.
 — Zatem wobec innych, panie kierowniku.
 — Nazywam się Bradley Headstone.
 — Sam pan przecie mówiłeś, że nazwisko pańskie nie powinno mnie obchodzić.
 Bradley drżał od stóp do głów i otarł sobie chustką twarz, zroszoną potem. Rozpacz go brała na myśl, że nie umie zachować zimnej krwi wobec tego przeciwnika, który panował nad sobą z takiem mistrzostwem.
 W tej chwili nienawidził prawie sam siebie i zrobił taki gest, jakby się sam chciał poszarpać na sztuki.
 Przez chwilę milczeli obaj, poczem Eugeniusz odezwał się pierwszy trochę niecierpliwie:
 — A więc, łaskawy panie, powiedz pan wreszcie, co chcesz i pozwól sobie przypomnieć, że pański uczeń oczekuje na dole.
 Ale Bradley odzyskał już równowagę.
 — Chciałem panu powiedzieć, że ten młody człowiek, który stąd wyszedł, a którego pozwoliłeś sobie pan traktować z góry, miał zupełną słuszność, a uczucia, które mu podyktowały słowa, do pana wyrzeczone, były szlachetne i sprawiedliwe.