Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/416

w najciemniejszym kącie pokoju, trzymając małego Jonny na kolanach,
 — Jakże się miewa drogie biedactwo? — spytała pani Boffenowa, siadając obok babki.
 — Źle, bardzo źle, — odparła biedna kobieta. — Nie będzie on już, zdaje się, ani moim, ani niczyim, pójdzie za tamtymi, co już są w niebie. Wie pani, że oni go wołają do siebie i zabiorą go nam z pewnością.
 — Och nie, nie, pani Higden, proszę tego nie mówić.
 — A przecież, niech no pani popatrzy, jak on to zacisnął mocno prawą rączkę, zupełnie jakby kogoś trzymał za palec.
 Tu staruszka odgarnęła kołdrę, którą dziecko było zakryte i odsłoniła małą zaciśniętą piąstkę, którą trzymał na piersiach.
 — Tak ciągle robi, niech pani sama powie, dlaczego?
 — Czy on śpi? — spytała pani Boffenowa.
 — Nie! powiedz dziecko, czy śpisz?
 — Nie śpię, — odpowiedział Jonny takim głosikiem, jakby sam czuł litość nad sobą.
 — Przyszła tu pani i przyniosła ci konia.
 Dzieciak, który wysłuchał z zupełną obojętnością wiadomości o przyjściu pani, ożywił się nieco na wieść o koniu. Otworzył nawet oba oczka i spojrzał na tę fenomenalnie wspaniałą zabawkę. — Koń był za duży, aby go mógł wziąć w objęcia, postawiono go więc przy nim na krześle. Jonny uchwycił rączką za koniec ogona, ale i to