Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/447

z rękoma skrzyżowanemi na piersiach i spytał od niechcenia.
 — A dużo się zdarza dziś mordów i rabunków na waszej rzece?
 — Niema ich teraz wcale — zaprzeczyła żywo Placencya.
 — Ani jednego?
 — Skarżą się trochę od strony Wappiny, ale pan wie, że ludzie chętnie przesadzają.
 — To się powinno zmienić.
 — Ja to samo zawsze mówię. Poco okradać marynarzy, którzy i tak łatwo puszczają pieniądze.
 — Ma pani słuszność, jest przecie wiele innych sposobów wyciągnięcia z nich grosza.
 — Jestem tego samego zdania — potwierdziła z zapałem Placencya. — Co innego uczciwy handel, ale te rozboje i kradzieże...
 Nie skończyła jeszcze tego zdania, gdy ugodzona została w twarz starym pilśniowym kapeluszem. Czcigodny Riderhood powrócił właśnie do domu, a urywek, zasłyszany z rozmowy córki z nieznajomym, zdał mu się być specyalnie drażliwy.
 — Niech mnie powieszą — krzyknął — jeśli wiem, skąd przychodzi ci do głowy to głupie mlaskanie językiem, sroko przeklęła. Pochylił się dla podjęcia z ziemi swej czapki, poczem wyprostował się i groził córce pięścią.
 — Proszę zachowywać się przyzwoicie i nie napastować pani, która rozmawia ze mną.
 — Proszę, co za ceregiele, nie napastować? A czy pan wiesz, że to moja córka?
 — Owszem, wiem.