Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/488

oczy przed jej wzrokiem. Puścił jej ramię i skrzyżował ręce na piersiach.
 — Tak! Naturalnie — mruknął. — Wiedziałem dobrze, że to on. Ten pan... Wrayburne.
 — Co! co! — przerwała mu Liza. — A więc to jemu grozisz pan w przystępie szału?
 Zagryzł wargi, ale nie zaprzeczył.
 — Powiedz pan wyraźnie, czy to panu Wrayburne groziłeś pan przed chwilą?
 — Nie groziłem nikomu, a tylko...
 Liza spojrzała mimowoli na jego rękę zakrwawioną od uderzenia o mur, spostrzegł to i otarł krew rękawem.
 — Nie groziłem nikomu — powtórzył — chociaż wiem, że pani przyjmuje tego pana i słucha go pani z przyjemnością, nie tak, jak mnie.
 — Pan Wrayburne okazał mi dużo dobroci i względności w dniu śmierci mego ojca.
 — Tak, naturalnie, to jest bardzo względny pan i pełen dobroci.
 — Zresztą pan go nie znasz, cóż panu do niego? — oburzała się Liza.
 — Owszem, znam go i obchodzi mnie on bliżej, niż pani myśli.
 — Dlaczego?
 — Bo to dla niego i przez niego pani mnie odrzuca. Wiedziałem o tem z góry, idąc tutaj, widzę go jeszcze pomiędzy sobą a panią, wiedziałem z góry, co mi pani odpowie, a przecież przyszedłem tu i mówiłem z panią, czując, że się poniżam. Gdyby pani wiedziała, jak nisko upadłem we własnych oczach!