Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/544

górka, obok żerdzi, wetkniętej tam oddawna, starej i pochyłej.
 — Przecież nie przyszedł tu po tę tykę.
 — Może jest wydrążona.
 — Nie, to nie to, patrz wymierza odległość.
 Boffen robił to istotnie. Odmierzył parę prętów swoim rydlem, a potem kopać zacząć z zacięciem i wprawą dawnego robotnika. Obaj szpiedzy nie spuszczali z niego wzroku. Widzieli, jak wykopawszy niezbyt głęboką jamę, pochylił się i wydobył z niej jakiś przedmiot walcowatego kształtu i schował go do kieszeni. Silas Wegg i Wenus, zrozumieli, że należy im uciekać, aby nie złapano ich na gorącym uczynku. Ale był to ciężki odwrót.
 Drewniana noga Wegga, grzęzła co chwila w miałkim piasku, zostawiając dziury w ziemi, tak dalece, że ostatecznie Wenus widział się zmuszony dźwignąć na plecy swego wspólnika i odniósł go tak do domu.
 Pan Boffen zeszedł tymczasem ze swego pagórka i wszedł do mieszkania.
 — Co ci jest? — spytał, spojrzawszy na swego literata, — pożółkłeś, jak cytryna.
 — Miałem zawrót głowy, — bąknął Wegg.
 — Żółć się w tobie poruszyła, to nic, weź jutro jaki środek przeczyszczający. Ale słuchaj Wegg, jutro rozbiorą pagórki. Sprzedałem je i jutro zaczną je rozkopywać.
 — Czy to już napewno?
 — Najpewniej w świecie. Wszak mówiłem