Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/573

dyńską“, tak się lękam, abym nie wyczytała wiadomości o jakim gwałcie, popełnionym przez niego.
 — A więc to nie o siebie pani się boi?
 — O siebie także, Wieczorem, gdy wracam z fabryki, oglądam się zawsze, czy go tu gdzie niema.
 — Czy pani myśli, że mógłby się zabić?
 — Myślę, że mógłby, ale nie o to mi chodzi.
 — Rozumiem, chodzi pani o innego — rzekła domyślnie Bella.
 Liza zakryła twarz rękami, a gdy je odjęła, twarz jej była śmiertelnie blada.
 — „Proś Pana Boga, abym go nie zabił”... oto co mi powiedział, słowa te mam dzień i noc na myśli.
 — Zabić? taki zazdrosny i o kogo?
 — O jednego dżentlmena, nie wiem, jak to pani powiedzieć. Jest to człowiek z lepszej stery, wyższego stanu, niż ja, który był dla mnie bardzo dobry.
 — On panią kocha?
 — Nie.
 — A przynajmniej podziwia cię. — Tym razem Liza nie zaprzeczyła.
 — Więc to z jego porady pani się ukrywa?
 — Och nie, on także nie powinien wiedzieć, przedewszystkiem on.
 — Dlaczego? — spytała Bella, ale, spojrzawszy na Lizę, cofnęła swoje słowa. — Przepraszam, nie powinnam o to pytać, to było głupie pytanie.
 Liza siedziała jakiś czas z głową spuszczoną, a potem rzekła z namysłem: