Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/657

 — W tym czarnym kącie, tak daleko od okna, najstarszy z tych starych gratów?
 — Prawda, że jest więcej od innych zniszczony; nie zwróciłem na to uwagi. Otóż to moje zwykłe miejsce, nazywane przez kolegów moich drabinką Rumtego.
 — Jak? czyją?
 — Rumtego, moja droga, tak mnie oni nazywają, a że taboret wyższy jest od innych, tak, że trzeba wchodzić na niego po dwóch schodkach, nazwali go drabinką.
 — Jak oni śmią?
 — Nie ma w tem nic złego, moje dziecko, zwyczajnie młodzi, lubią się pośmiać; gdyby przezwali mnie mrukiem, fafułą lub czemś innem w tym rodzaju, to by dopiero było przykre... ale Rumty? Mój Boże, nie ma się o co gniewać.
 Bella nie mogła się wszakże zdobyć na przyznanie się ojcu do swego zerwania z Boffenami, a sprawienie przykrości temu anielsko-łagodnemu człowiekowi, który psuł i kochał ją od dzieciństwa, było dla niej najrudniejszem zadaniem dnia. Popijała więc mleko, przegryzając je chlebem, gładząc przytem ojca po włosach i nastawiając mu je nad czołem starym zwyczajem.
 Wtem Rumty zawołał:
 — Boże wielki! a to co znowu?
 — Cóż takiego, Pa?
 — Pan Rokesmith tu idzie!
 — To nie może być, wydało ci się.
 — Ależ nie, przechodzi właśnie przed oknem.
 Nietylko przechodził, ale i wszedł do biura,