Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/662

 — To niemożliwe, mogę ją tylko panu pożyczyć.
 — A teraz Pa, — wyrzekła mężnie Bella, wynurzając się z objęć swego przyszłego — podaj mi rękę i dalej raz! dwa! trzy!
 Pociągnęła go prawie biegiem pod samą furtkę.
 — Mój aniołku — bełkotał Cherubin — gdyby twoja matka widziała!
 — Nic się nie bój Pa, ja przy tobie.
 Chwyciła go za głowę obu rękami, przytrzymując ją dla dodania mu odwagi i pociągnęła za dzwonek. Otworzyła im Lawinia, w towarzystwie nieodstępnego Jerzego Simpsona.
 — Co ja widzę! — krzyknęła; a potem; — Mamo! Bella przyszła.
 Usłyszawszy to, pani Wilfer ukazała się na ganku i czekała majestatycznie na ceremoniał powitania, podając swej córce do ucałowania policzek, tak sztywny, jak tabliczka, na której zapisuje się nazwiska odwiedzających gości.
 — Moja córka — rzekła — jest zawsze pożądanym gościem w moim domu, jakkolwiek nie liczyłabym dziś wcale na jej przybycie. Ty również, Wilferze, jesteś tu u siebie, chociaż spóźniłeś się z powrotem. Gdzie jest służący, który odprowadził tu pannę Wilfer? — dodała głośniej w mniemaniu, że w mrokach dziedzińca znajduje się lokaj państwa Boffenów, dodany dla opieki Belli.
 — Niema tu żadnego służącego, Ma — objaśniła ją Bella.
 — Jakto? — spytała czcigodna dama, podczas