Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/700

 — Wspomniał mi o tem Wenus — odparł Boffen.
 — Wenus jest dla ciebie za dobry, za miękki, ale bo też on nie był tak gnębiony, jak ja, przez twoje rzymskie i zdeprawowane gusta do historyi o skąpcach.
 — Ależ, mój drogi Wegg, nie myślałem, że ci to sprawia przykrość.
 — Cicho bądź, Boffenie, będziesz miał czas mówić, gdy ci się na to pozwoli. Widzisz mój kapelusz i laskę? Jeśli tylko będziesz robić ceregiele, idę natychmiast tam, gdzie należy, i daję znać o twem oszustwie.
 — Tak jest — potwierdził anatom.
 — Pan jesteś za miękki wobec niego, panie Wenus — powtórzył surowo Silas, kiwając swoją kanciastą głową — słodki jesteś, jak śmietanka, to też ja sam poprowadzę cały interes, bo tu potrzeba twardej ręki.
 — I cóż, Boffenie, czy pragniesz zawrzeć z nami umowę?
 — Zgadzam się na to — potwierdził pan Boffen.
 — Któż to pyta o twoje pozwolenie. Pytamy cię, czy chciałbyś, abyśmy ci wyświadczyli łaskę układania się z tobą?
 — Tak — wyszeptał złocony śmieciarz.
 — Nie tak, bratku, ale powtórzyć musisz co do słowa, jakem to przed chwilą powiedział — żądał nieubłagany Wegg.