Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/707

 — Z całego serca, pieszczotko.
 — Proszę nie zmieniać ani słowa, bo ślub będzie nieważny.
 — Cofam więc, pieszczotko, mój aniołku.
 — Bardzo dobrze, a teraz mów dalej: Byłaś zawsze kapryśna, jak znarowione zwierzątko.
 — O, nie!
 — Owszem tak; byłaś egoistka, grymaśna i dokuczliwa, ale może poprawisz się i będziesz inna, w przyszłości. Przebaczam ci więc i błogosławię.
 Skoczyła mu na szyję, ściskając go z wylaniem.
 — Posłuchaj Pa — mówiła dalej — myślałam dziś dużo o starym Harmonie i powodach, dla których przeznaczył mnie za żonę swemu synowi. Czy pamiętasz to nasze pierwsze spotkanie się z nim? Musiałam być okropnie rozzłoszczona. Tupałam nogami, nieprawdaż i biłam cię po łydkach moim mały kapelusikiem. Otóż wiesz, mam wrażenie, że od chwili urodzenia nie robiłam nic innego, prócz tupania nogami i bicia cię kapeluszem. Czy bardzo cię bolało, mój biedny Pa?
 — Ależ moje dziecko, nie bolałoby to nawet muchy.
 — Cóż stąd, ale ja biłam cię w myśli zadania ci bólu i szczypałam cię w nogi, nieprawdaż?
 — Odrobinę, ale dość już o tem, zdaje mi się, że czas już na nas.
 — Masz słuszność Pa! Idź więc już! idź pierwszy, uciekaj jaknajprędzej.
 Rumty wyszedł istotnie, a Bella poszła do ogródka i marzyła tam jeszcze małą godzinkę, po-