Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/753

działam, że będzie to dla mnie cierpienie bez koń ca i bez nadziei.
 — A czy nie przyszło ci kiedy na myśl, żei ja cierpię?
 — Nie zdawało mi się to możliwe, ale jeśli to prawda, jeśli pan ma dla mnie w sercu to, o czem pan mówiłeś, to i tak nie zostaje nam na tym Świecie nic, prócz rozłąki, A teraz, niech pana Bóg błogosławi i ma w swej opiece.
 Słowa te, w których odbijała się tak wiernie czysta jej miłość, wywarły głębokie wrażenie na Eugeniuszu. Cierpienie i rezygnacya uświęciły ją w jego oczach. Pocałował ją w czoło, tak, jakby całował umarłą.
 — Chcesz odejść, ale pozwól się przynajmniej odprowadzić. Późno już, mogłoby ci się co stać.
 — Nie, nie, przywykłam chodzić sama, niech pan nie idzie ze mną.
 — Na ten raz ulegam ci. Masz moje słowo na dziś; dalej nic nie przyrzekam.
 — Jedna panu tylko zostaje droga, niech pan odjedzie jutro.
 Rozstali się i Liza odeszła sama. Eugeniusz przesunął ręką po oczach.
 — Jakżeby się zdziwił Mortimer, widząc mnie w tym stanie — myślał o łzach, które mu zwilżyły rękę.
 — Śmieszny jestem — pomyślał po chwili, i czuł rodzaj urazy do tej, która była przyczyną łez.
 — A przecież ona mnie kocha, a u niej miłość musi być czemś poważnem. Nie może być silna na